Λευκόνοικο
Του χωριού μου
καντούνι λιοπότιστο,
με φούλια και με γιασεμιά
με τις βασιλικιές σου και τ' αγιόκλιμα
πώς σε δέρνουν
της λήθης οι άνεμοι ...
Ο ναός του φωτός ... συντριβάνι,
κυκλοδίωχτος ήλιος,
που τη μοίρα μου τύλιγε
στων καιρών τα μαγνάδια.
Κι' εσύ του κάμπου
σταχόεσσα θάλασσα,
κι' ακούς στα σπλάχνα σου
ροχθίζουν ποτάμι τον Αλέξη,
που σμίγει με αίμα την οργή...
Κι' ο Βασίλης,
ν΄ανηφορίζει στο αίμα μου,
τις νύχτες μ' άστρα μιλιούνια
καθώς τρικλίζω
στα Λεμεσιανά στενά,
ωσάν της ρίζας μυστικός
ζωήρυτος χυμός
που ανεβαίνει
στ' ακροκλώνια.




Γιώτα Παρασκευά Χατζηκώστα


Go to First Page